Profil użytkownika ayya
Roter Himmel (2023)
Naprawdę ciężko wskazać moment, w którym Christian Petzold został nieformalnym królem europejskiego melodramatu, poszukującym w tym specyficznym gatunku nowej optyki nawet wtedy, gdy opowiada klasyczne
Strefa interesów (2023)
To seans z gatunku najtrudniejszych, niekomfortowy, wymagający. To też dzieło, które nie ma sobie podobnych, bo wybrano w nim formę, będącą sztuką wykraczającą poza ramy tradycyjnego utworu filmowego.
Anatomia upadku (2023)
"Anatomią upadku" Justine Triet dokonuje być może najbardziej zaskakującego twistu, jaki zdarzył się w kinie w XXI wieku. Oto reżyserka, która nawet w swojej ojczyźnie nie uchodziła za postać
Dobrzy nieznajomi (2023)
Wizja przyszłości, w której samotni ludzie zasiedlają bezduszne wieżowce z oknami z widokiem na letargicznie rozlewającą się na horyzoncie miejską panoramę, mogą mrozić krew w żyłach bardziej niż przepowiednie
Pies i Robot (2023)
Animacja Pablo Bergera może Was zniechęcić vibe'm filmu dla dzieci i tak, to doskonała pozycja dla najmłodszych, ale jednocześnie dziecięca publika najłatwiej może się od "Psa i Robota" odbić.
Biedne istoty (2023)
W kulturze takich bohaterów mieliśmy bez liku. Ludzkie stworzenia - białe karty zrodzone w laboratoryjnych warunkach przez szalonego geniusza, uczące się od totalnych podstaw świata, do którego wyrzuca
Chłopiec i czapla (2023)
Hayao Miyazaki, rocznik 1941, zapowiadał już nieraz koniec kariery, ale być może to właśnie "Chłopiec i czapla" byłby najdoskonalszym pożegnaniem wielkiego mistrza kina animowanego z jego wierną
Tótem (2023)
Zamknięty w czterech ścianach jednego domostwa i jednym - z perspektywy bohaterów - zwyczajnie niezwyczajnym dniu film Lili Avilés łatwo i wygodnie można zamknąć w atrakcyjnie brzmiącej kliszy: "Sieranevada"
Matka siedzi z tyłu (2022)
Hilmar Oddsson nie jest czołową postacią europejskiego kina. Nie zaryzykowałabym nawet stwierdzenia, że jest ważnym reprezentantem kina islandzkiego. Przed nagrodzonym w Tallinie "Matka siedzi z tyłu"
20 000 gatunków pszczół (2023)
Baskijska debiutantka, Estibaliz Urresola Solaguren, nie wybrała sobie najłatwiejszego tematu, by zaistnieć na filmowej mapie Europy. Podeszła jednakowoż do sprawy z taką wrażliwością i uważnością, że
Przejścia (2023)
"Przejścia" to być może najdziwniejszy - dziwnie kameralny, dziwnie niespektakularny, dziwnie krzykliwy, dziwnie przyciągający - film w twórczości Iry Sachsa. Ikonicznego twórcy kina LGBTQ+,
Silver Haze (2023)
Być może nazwisko Sashy Polak niewiele jeszcze mówi szerszej widowni, ale kariera holenderskiej reżyserki rozwija się nie tylko bardzo stabilnie, ale też interesująco. Krystalizują się jej zainteresowania
Chłopi (2023)
Na początek przyznam się, że wraz z "Lalką" Prusa "Chłopi" należeli do moich ulubionych lektur szkolnych. Wszystko w tej książce wydawało mi się fascynujące - trudny język, surowe realia,
Poprzednie życie (2023)
Przy barze siedzi kobieta i dwóch mężczyzn. Rozmawiają i uśmiechają się do siebie, spędzają miło czas wieczorową porą. Patrząc na tę trójkę, możecie próbować zgadywać, jaki ciąg zdarzeń doprowadził ich
Saint Omer (2022)
Po ponad roku od swojej weneckiej premiery na ekrany naszych kin trafiło "Saint Omer". Film Alice Diop to fascynująca, ale bardzo metodyczna refleksja o doświadczaniu macierzyństwa, umiejscowiona
Cicha dziewczyna (2022)
Tytułową "Cichą dziewczyną" z filmu Colma Bairéada jest 12-letnia Cáit (Catherine Clinch), której ciągle jeszcze dziecięca perspektywa przeciwstawiona zostaje perspektywie dorosłych. Obie wiele
La chimera (2023)
Z włoską reżyserką relację mam trudną. Na papierze to powinna być jedna z moich ulubionych twórczyń. Ma własny styl, czerpiący z przeszłości, ale redefiniujący klasykę według jej dziwacznej, fascynującej
La passion de Dodin Bouffant (2023)
Gotowanie na ekranie
Asteroid City (2023)
O wizualnym stylu w przypadku Wesa Andersona i jego filmów powiedziano już chyba wszystko. Pastelowe filtry, doskonała symetria kadrów, retro klimat, kreskówkowe elementy scenografii (w "Asteroid