5 najlepszych ról męskich 2013

Po zestawieniu najlepszych rol kobiecych mijającego roku, przyszedł czas na podobne podsumowanie wśród panów. Gdybym miała oceniać bitwę płci, powiedziałabym, że minimalnie więcej znakomitych ról w 2013 roku zagrały jednak aktorki, ale poniżej wymienieni mężczyźni również wymietli.

Na pierwszy ogień wyróżnienia ze role telewizyjne. Nie było w tym roku lepszego serialu niż pierwszy sezon "House Of Cards", nie było w tym roku lepszej roli na małym ekranie niż ta Kevina Spacey. Wiadomo, że to rewelacyjny aktor, ale to jemu przecież zawdzięczamy fakt, że tak kochamy największego sukinsyna serialowej polityki, Franka Underwooda. Jeśli chodzi o dobre miniseriale, w które 2013 rok obfitował, zakochałam się w zniszczonym złoczyńcy o dobrym sercu w interpretacji Cilliana Murphy'ego w "Peaky Blinders". To znakomity, brytyjski serial, który zabiera nas do Birmingham 1919 roku, gdzie miejscowy gang żyjący z nielegalnego hazardu mierzy się z bezwzględnym stróżem prawa. Stoimy po stronie rodziny kryminalistów nie tylko dlatego, że ich głową jest postać fantastycznego Cilliana Murphy'ego, ale dlatego że w tle tej historii znajduje się trudna historia uciskanych Irlandczyków, którzy brutalnie wykorzystywani w czasie wojny, walczyli o swoje prawa w powojennej, brytyjskiego rzeczywistości.

Piątkę najlepszych, męskich ról mijającego roku otwiera Andrzej Chyra. Nie da się ukryć, że film Małgośki Szumowskiej jest straszliwie nierówny, ma lepsze i słabsze momenty, jednak te wszystkie lepsze chwile związane są właśnie z rolą Chyry. Aktor nie bawi się w populistyczną publicystykę, do której zabrnęła reżyserka w wyjątkowo kuriozalnym i koszmarnym finale filmu, ale tworzy intymny, przekonujący portret człowieka uwięzionego we własnych namiętnościach, słabościach i powinnościach. To po prostu piękna rola.

Rozterki słowiańskiego inteligenta, który znajduje się na etapie przegrywania własnego życia w świetnej roli Konstantina Khabenskiya, mają cudowny, słodko-gorzki posmak. Dzięki brawurowej kreacji rosyjskiego aktora film aspiruje do miana nie tylko jednej z najlepszych tegorocznych komedii, ale i przewrotnego dramatu o jednostce na rozdrożu, który tak dobrze opisuje sytuację, w jakiej znajduje się współczesna, rosyjska inteligencja. Khabenskiy ma trochę pecha, grając w dość niszowej produkcji, bo jego kreacja warta naprawdę wielu nagród i owacji na stojąco.

Sam Rockwell w "Najlepszych Najgorszych Wakacjach" i właściwie na tym powinnam zakończyć cały proces objaśniający to wyróżnienie. Kto nie widział, niech żałuje. Rockwell jest po prostu zajebisty, stanowi jakieś 70% wartości tego przecież bardzo fajnego filmu. To taka rodzinna tragikomedia z większą ilości momentów śmiesznych niż smutniejszych, ale te pierwsze to zdecydowanie zasługa tylko i wyłącznie Sama Rockwella. Niedojrzały szpaner, trochę nieudacznik, trochę romantyczny pozer, który udziela głównemu, małoletniego bohaterowi życiowych rad niby wyjątkowo durnych, a jednak całkiem trafnych i sensownych. Jak to świetna rola, niech świadczy fakt, że to właściwie jedyny, drugoplanowy popis, nad których chciałam się pochylić w aktorskim podsumowaniu.

Trochę taki casus Emmy Thompson z poprzedniego zestawienia. Michael Douglas ma na swoim koncie tyle znakomitych ról, że docenianie aktora u schyłku jego kariery może być nieco nudne i sztampowe, ale w "Wielkim Liberace" aktor zagrał po prostu koncertowo (nomen omen). Wszystko w tym filmie Douglas zrobił znakomicie i z ogromną klasą. Charakteryzacja to może niekoniecznie jego zasługa, ale sposób mówienia, gestykulacja, błysk w oku, pasja, energia i charakter, które zostały włożone w tę kreację tak naturalnie i finezyjnie, to już jak najbardziej robota Douglasa. O takich rolach zwykło się mawiać, że aktor nie gra, ale po prostu jest swoją postacią.

Po raz kolejny Toni Servillo - jeden z najwybitniejszych włoskich i w ogóle europejskich aktorów, dostaje od Paolo Sorrentino swoje 5 minut (wcześniej nieprzeciętnie popisał się u tego reżysera w "Boskim"). Uwielbiam epicki, nostalgiczno-rozliczeniowy klimat tego filmu, który nie byłby możliwy, gdyby za Jepem Gambardellą nie stał ogromny kunszt, niesamowite umiejętności, doświadczenie i aktorski majestat Servillo. Mimo sporej przaśności i barokowego wręcz zadęcia, "Wielkie Piękno" ma w sobie niesamowitą lekkość, subtelność i ulotność, bawiąc i wzruszając zarazem. To wielki hołd oddany włoskiej klasyce, w którym tyleż samo zasług należy przypisać Paolo Sorrentino, jak i Toniemu Servillo.